วันพฤหัสบดีที่ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2554

ทำงานเมืองนอก

 "ไม้ป่า " มันเอาตัวรอดของมันเอง
เราก็สามารถเรียนรู้ที่จะให้กำลังใจตัวเอง
เพื่อตัวของเราเองด้วยวิธี อดทน รู้ว่ามันข่มขื่น
แต่เมื่อผ่านพ้นช่วงนั้นไปแล้ว เชื่อว่าจะทำให้เราสุขได้
สวัสดีค่ะ เข้ามาพักใจกับบ้านน้อยหลังนี้ เพื่อกักตุนแรงไปต่อสู้กับปัญหาค่ะ เหนื่อยยเหลือเกิน

วันนี้เหนื่อยๆๆๆกับงานใหม่ๆ ที่เข้ามามากกกกกกกกกก ช่วงกลางวันมีแว้บคิดถึงพ่อคิดมาจับใจ   พ่อเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมากมายเพื่อสู้กับชีวิตหิน ๆ เหลือเกิน อยากบอกพ่อว่าแบ่งเรี่ยวแรงนั้นให้เราหน่อยได้ไหมมมม ฮือๆๆๆๆๆๆ



งานใหม่เราก็ไม่ได้หินอะไรอย่างงานของพ่อที่ต้องถือจอบ ถือมีด เดินตามท้องสวนไร่ยางพารา อดหลับอดนอน ตากฝน ตากแดด ตากลม เราต้องอดทนให้ได้อย่างพ่อสิ (สู้) เว้ย!  งานไม่เท่าไหร่แต่ต้องทำงานร่วมกับคนที่เอาเปรียบและดูถูกเอเชีย ผมดำ ที่คงความสวยแบบแบนๆๆๆๆ ( เหอะ ๆๆๆๆ)



ทำไมเวลานี้รู้สึกใจวิว ๆ คิดถึงพ่อกับแม่ขึ้นมาอย่างจับใจ  เป็นอะไรกันหรือเปล่า วันนี้ ปัจจุบันนี้ ไม่ว่าพ่อกับแม่ ต้องเผชิญปัญหาใดๆ ขอให้พ่อกับแม่ทั้งสอง จงรับรู้ลูกคนนี้จะส่งกระแสจิตไปช่วยให้พ่อและแม่ปลอดภัย รักษาสุขภาพให้ลูกสาวคนนี้พาครอบครัวกลับไปกราบเท้าพ่อกับแม่น่ะคะ ไม่นานอะไรลงตัวมากกว่านี้จะรีบไปหาค่ะ

คิดถึงเมืองไทยคิดถึงอากาศที่สามารถอำนวยความสะดวกต่อทุกชีวิตของทุกคนที่อาศัยหรือทำงานอยู่ที่เมืองไทย ผู้คนก็ต่างพึ่งพาอาศัยกันได้ ยิ้มก็เก่ง ต่างจากที่นี่หน้าบึ้งตลอดดด ยิ้มยากกกกันซ่ะ!!! ( แล้วจะมาทำไม) คนเห็นแก่ตัวก็ล้นเมือง มีแต่อย่างกันกิน แย่งกันใช้  คิดถึงพ่แ แม่ น้อง ๆ เพื่อน ๆ ที่สุดดดดดดดดดด

ชั่วโมงงานก็น้อย (ระเบียบเยอะเหลือเกินนนน) อยากจะตะโกนบอกรัฐบาลว่า ตู่!!!!!จะอดตายแล้วเฟ้ยยย เมืองไทยไม่เรื่องมากเลือกงานอยู่ได้ไม่เดือดร้อนตัวเอง ไปไหน อยากได้อะไร ก็ง่ายสะดวก ตกดึกหิวกลางคืน โต้รุ่งหน้าปากซอยพึ่งได้เสมอ

ที่นี้เข้าใจหรือยังว่าสวรรค์น่ะมันอยู่ที่บ้านเรา (ฮือๆๆ) อย่างน้อย ๆ ก็มีที่เล็ก ๆ ข้างบ้านไว้ปลูกผักกินได้ตลอด ประหยัด ๆ ไม่ทำตัวตามใครก็สามารถออมเงินได้ ไม่มากมายแต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย (เข้าใจตู่หน่อยดิ๊)

อย่ามาหวังชีวิตที่ดีของเมืองนอกที่เรารับสิทธิ์ได้เพียงประชาชนชั้นสองของพวกเขา ทำงานรับเยอะกว่าหลายเท่าก็จริง แต่ใช่ว่าจะไม่มีค่าครองชีพเลย ทึ่นี่แค่อากาศหายใจก็จ่ายแล้ว  ฮื่อ ๆๆๆ ตัวคนเดียวลุยเดี่ยว อะน่ะ ชิวล์ ๆ เหลือหน่อยก็ยังพอส่งกลับบ้าน สร้างโน่น ทำนี่  แล้วเราแม่ลูกสองล่ะ!!! เดือนชนเดือนก็ใจตุ้ม ๆ ต่ำ ๆ  จะเหลือถึงลูกตู่ไหมมมมหน้อ  เห้ออออออ ไปนอนเอาแรงดีกว่า บ่นไปก็งั้น สู้ใหม่เผื่อพรุ่งนี้จะมีเรื่องดี ๆ เข้ามาให้เราชื่นใจได้บ้าง โชคดีทุกคนค่ะ